......

Wędrowiec.

Karty TAROTA to wędrówka przez Nasze Życie.
Każda jest kolejnym dniem.
Doznaniem smutku i radości.

Nasz Głupiec rozpoczyna drogę od Karty MAGA.
Stopniowo odsłania przed NAMI 21 odcieni duszy i serca.
Kapłanka delikatnie podaje dar słuchania uczuć.
Zastygły Wisielec jest przystankiem do nieba.
Chwilą zastanowienia nad każdym wymiarem istnienia. 
Sąd i Wieczność dopełnieniem życia. 
Decyzją, która brzmi jak delikatna struna.
Wibrując przez kolejnych siedem wymiarów Tarota.

Śmierć.       Odmianą życia?
Sztuka.        Harmonią decyzji?
Diabeł.        Ograniczeniem?
Wieża.         Przemianą?
Gwiazda.     Inspiracją?
Księżyc.       Nutą niepokoju?
Słońce.         Sukcesem?

Słyszysz ten odgłos ?
Rozumiesz jego brzmienie ?
To szept, czysty jak szelest drogi życia.
                                                                   Ezoteryk Kosma


   
Krakowskie miejsca mocy.

   Błądząc w świecie Głębokiego Ja, odbyłem z pewną Panią podróż w pierwszy wiek naszej ery. Brzmi bardzo tajemniczo, ale szczegóły opowieści i wizje stały się moim nieprawdopodobnym zaskoczeniem. Wyprawa dotyczy Krakowa. Zapomnianego Krakowa. Z początku luźna oderwana wizja, potraktowana jako przerywnik w terapii duchowej, nagle nabrała niewiarygodnego wymiaru namacalnych faktów. Zdarzeń , które mnie zafascynowały. Niebywałe zaskoczenie. 
   Kraków pierwszy wiek naszej ery. Kto potrafi opisać widoki, panoramy wzgórz. Przekazów brak. Tajemnicza prasłowiańska kraina. Rozpuśćmy fantazje szarych komórek. Wznieśmy się nad krakowskie lasy i wzgórki. Pierwszy wiek naszej ery. Szukamy w wizji krakowskiego rynku, pustej przestrzeni. Energia szumi, wibruje, otwiera pomost do wymiaru wieku zerowego. Pojawia się obraz leśnego krajobrazu. Drzewa, drzewa z każdej strony. Grube, solidne rozłożyście spoglądające w niebo. Głęboki, ciemny bór.                               Zwarty las. Dzisiejszy rynek krakowski nie istnieje. W miejscu dzisiejszego Kościoła Mariackiego ziemię spowija leśne runo. Światło delikatnie majaczy w półmroku potężnego boru. Wątła ścieżka pokryta czarną ziemią. 
   Opisana powyżej obrazy jasnowidzenia była poprzedzona wcześniejszą wizją, obrazem średniowiecznego Krakowa. Studnia, błotnisty plac, kobieta nabierająca wodę z boku duża podłużna drewniana budowla.                    Wizerunek Sukiennic?
   Każde wejście jasnowidzenia ma pewien tryb przeniesienia czasowego. Cofamy się do tyłu krótkimi skokami czasowymi. Tak jak przed śmiercią fragmenty istnienia, rożne etapy życia. To samo następuje w podróży duchowej w odległe lata. 
  Dla przypomnienia i wyraźnego podkreślenia, Pani uczestnicząca w swoich ekstazach wizji obrazu nie jest historykiem sztuki, nigdy nie wgłębiała się z zagadnienia , które opisuje. Na domiar czyn duchowy był nie planowany. Tym bardziej zakres tematyka. Normalna nieprzewidziana, spontaniczna kreacja niepowtarzalnej energii lotu w przeszłość. 
  Fantazja, czy fikcja? Realne, a może jedynie fanaberia zabawy duchowej?                                                                                                                                                                                                 
   Jako realista, dziwnie zabrzmiało z punktu mojej profesji, ale twierdzenie na miejscu jeżeli potrafimy połączyć wizje z faktami historycznymi. Bajka staje się prawdą. Wyjaśnienia zostawmy na koniec. Chociaż dokładne przedstawienie wszystkich moich wniosków zanudziło by Państwa.
  Teraz obudźmy poranek wizji duchowej. Wschodzące słońce roztacza łagodne spojrzenie promieni. Podgląda cichy, spokojny poranek. Szara postać, lekko pochylona przemyka wolnym krokiem przez wąziutką drewnianą kładkę. Delikatny długi przecinek w krajobrazie. Woda odbija kolorowe światło. W promieniach słońca jest tylko szeroką deską łączącą dwa światy. Lewy brzeg i prawy. Wiatr delikatnie smaga leniwą rzekę, wijącą się w piaszczystych brzegach. Rzeka ma najwyżej 5 metrów szerokości i w niczym nie przypomina dzisiejszej królowej wód polskich.  Jedwabne promienie rozpalają krajobraz wzgórza porośniętego drzewami. Cienka droga znad kładki prowadzi do drewnianego płotu, palisady. Drewniane okrągłe słupy otaczają kręgiem tajemnicze miejsce. Trzy stopnie drewnianych okręgów. Niczym progi do pradawnej budowli. Pośrodku stoi drewniana zgarbiona konstrukcja gontyny. Leniwie oddycha w spokoju poranka. Z boku widać kamienny skrawek mur tonący w blasku porannego słońca. Błoga cisza. Ruch życia zamarł i czeka na chwile ludzkich odgłosów. Trzystopniowa palisada jest rodzajem progów o wysokości dwóch metrów każdy. Środkiem prowadzą schody delikatnie rozcinając ziemię i przestrzeń budowli.       W tym miejscu zatrzymamy się w opowieści. Muszę wyjaśnić słowo gontyna. Określa dawną prasłowiańską zabudowę drewniano kamienną stawianą w miejscach kultu osobliwej mocy. Przedchrześcijańska budowla sakralna u Słowian.  Inne określenia dotyczące tego typu budowli to kącina, kupiszta, kontyna, chram.                                                                                           Zaznaczam, moje powiązanie miejsca w wizji z nazwą gontyna jest hipotetyczne, ale oparte na szczątkowych zapisach historycznych. Lokalizacja według starych źródeł zgadza się idealnie z wizją. Dodatkowe szczegóły wizji uściślają miejsce. Wysokie wzgórze wyniośle góruje nad tajemniczą budowlą. U podnóża góry rzeka z szara kładka spokojnym nurtem płynie w dalszą przestrzeń krajobrazu. Podąża w dół własnym nurtem. Zakręca łagodnym półkolem 1000, może 2000 metrów poniżej. W zakolu delikatnej rzeki wyrasta wzgórze porośnięte drzewami. Pośrodku duża płaszczyzna zieleni. Wzniesienie rozcięte pojedynczą rozpadliną. Jama, pręga zagłębienia w ziemi. Dzisiaj kiedy tu stoimy pod nogami czujemy królewski majestat historii wieków. Wybrukowany chodnik, po lewej stronie Kaplica Zygmuntowska, na wprost wejście do krużganków krakowskich. Dwa tysiące lat temu samotny wzgórek porastały prasłowiańskie drzewa. Słowa wizji opowiadają o głębokiej rozpadlinie i wąskiej dróżce prowadzącej do skalnej groty. Małe, zgarbione wzniesienie, jaskinia na czubku dzisiejszego królewskiego majestatu. W przekazie wizji zlokalizowana w części wschodniej wyniosłości. Idealnie pokrywa się z usytuowaniem dzisiejszych krużganków krakowskich. Małe wzniesienie skalne i tajemnicze wejście. Widać wokół pochylone sylwetki ludzi. Obraz zamazany, spowity mgłą. Osobliwy to krajobraz, mały strumyk i śpiący pagórek rozcięty jarem z południowego-wschodu na północny-zachód. Las drzew przechylony na wschodnią część wzgórza. Drzewa zielone z odcieniem ciemnego blasku, pokryte drobnymi kuleczkami.                                                                               Zaskakująca wizja słów.                                                                                                                 Owocami?                                                                                                                                      

Teraz w rozmowie rodzi się potwierdzenie prawdziwości opisu. Zielone, ciemno zielone kuleczki, owoce na potężnym drzewie.                                                                                              
Czy to możliwe?                                                                                                                
Atakuje mnie Ezoteryka Kosmę pewne przeczucie.                                                                             
 Zapytałem podekscytowany opisem.                                                                                                          
Jak wyglądają liście?                                                                                                                     Usłyszałem po chwili milczenia odpowiedz.                                                                                         Igły, to nie liście.                                                                                                                          Wcisnęło mnie w krzesło. Uderzyła mnie myśl. Czy to prawda, czy jawa? Uszczypnij się w nadgarstek. Skąd osoba w wizji może wiedzieć o iglastym drzewie z owocami w formie kuleczek. Prasłowiański drzewostan terenów dzisiejszej Polski.  To nie konfabulacja. Najprawdziwsza wizja. Wirujemy w czasie wstecz. W odległych wiekach.                                                      Usłyszałem …..                                                                                                                             Na końcach gałęzi, igieł widać ciemno zielone kulki.                                                               Zapytałem……………..                                                                                                                                           Może Pani określić czy jest to smrek (świerk), sosna?                                                                         Jakie to drzewo?                                                                                                                             Ktoś kto nie jest znawcą botanicznych wymiarów i za oknami na co dzień widzi świerki (smreki), odpowie niesiony fantazją, świerk, może sosna. Tutaj jednak zaległa cisza, czuć było szamotanie się z wizją. Drzewo duże , od podstawy rozłożyste, inaczej uformowane, to nie są świerk, sosny. Nie znam takiego drzewa.                                                                                                                                            Zadaje podchwytliwe, prowokujące pytanie.                                                                                 Widzi Pani szyszki?.............                                                                                                   Natychmiastowa odpowiedz. Nie. Wiem jak szyszka wygląda. Mówiłam tam są kuleczki. Dużo kuleczek na drzewie.
W takich chwilach jest ważne rytmy odpowiedzi. Osoba prowadząca wizje musi zadawać prowokujące pytania, sprawdzające czy teraz w tym momencie jesteśmy w letargu wizyjnym, czy zaczynamy myśleć, korzystać z pamięci mózgu. Szare komórki w takim momencie muszę spać, dusza musi grać, na najwyższych nutach wibracji …. . Fajna rymowanka.
Drzewa stały się pierwszym kluczem do twierdzenia o prawdziwości czucia przeszłości. Były potwierdzeniem podróży w czasie. Czy osoba nie znająca dawnej fauny słowiańskich okolic, celtyckich polskich czasów potrafi coś takiego wymyślać na poczekaniu. !!! Nie, powtórzę z naciskiem, to wyklucza wszelkie konfabulacje.                                                                                   Królewski CIS. Prasłowiański CIS.                                                                                                     Dzisiaj zapomniane drzewo, w Polsce nie istnieją. Jedynie sporadycznie. Kazimierz Wielki zapoczątkował eksodus cisa na Polskich ziemiach. Dawniej porastał cały obszar od północy do południa. Były hegemonem, królem drzew. Wenecję postawiono na cisach, prawdopodobnie z polskiej krainy.  
Ktoś, kto nie ma zapisanego w pamięci kształtu cisa, owoców drzewa, koloru nie jest w stanie opowiedzieć takich detali. Opis kształtu był ważny. Cała opowieść o budowie drzewa była dłuższa. Przedstawiłem jedynie najważniejszy fragment. To jak wykopaliska archeologiczne w duszy. Odkrywamy małe fragmenty, które potwierdzają prawdziwość wyprawy.  Zaskakują. 
Ciekawostka. Kolor owoców cisa określa porę roku wizji.
Podsumowując.
Polecam zerknąć na zdjęcie pokazujące cisa polskiego. Drzewo historyczne na naszych ziemiach, trujące!, 800 !!!! lat trwa w naturze. Kiedyś mając 18 lata posadziłem cisa, jest koszmarnie mały. Przerósł mnie , ale parędziesiąt lat nie zrobiło na nim wrażenia. 
Po drugie opis szerokości rzeki jest zaskakująco wiarygodny. Wisła nie zawsze była taką wysoką, szeroką, głęboką rzeką. Proponuję poczytać o okresach susz, oziębień klimatu w Europie, Polsce na przestrzeni dwóch tysiącleci. 
Trzeci argument. Kładka drewniana istniała w zapiskach pradawnych. Legenda o tatarach i Św. Bronisławie idealnie się pokrywa z umiejscowieniem kładki. Palisada, rodzaj miejsca kultu prasłowian, lub innych ludów. To rejon wzgórza Sikornik zwieńczonego dzisiaj Kopcem Kościuszki. Przed klasztorem salwatorskim znajdowała się kładka przez Wisłę. Lata 1200 -1259. Klasztor, jak i pobliskie dwa kościoły powstały na miejscach kultu dawnych praojców. Dzisiejszy klasztor salwatorski (Kościół św. Augustyna i św. Jana Chrzciciela – barokowy kościół rzymskokatolicki na Zwierzyńcu, przy ulicy Kościuszki 88 w Krakowie) kiedyś był budowlą trzech kręgów drewnianych?
Za dużo zbieżnych faktów, idealne umiejscowienie na planie Krakowa. Potwierdzenie tego co możemy wyczytać w prastarych zapiskach cofając się 1000 lat i wgłębiając się w opisy archeologicznych wykopalisk.
Trzeci zaskakujący argument. Małe, zgarbione wzniesienie, grota majaczy w miejscu dzisiejszych krużganków krakowskich. Widać wokół pochylone sylwetki ludzi. W tym miejscu jest umiejscowiony CZAKRAM KRAKOWSKI. Dawny KOŚCIÓŁ ŚW. GEREONA. Zaskakująco dokładna lokalizacja miejsca kultu. 
Dla podkreślenia zdarzenia dodam. Osoba w wizji, Wawel odwiedzała tylko trzykrotnie w życiu. Pozostałe miejsca są jej kompletnie nieznane. Podczas naszej wymiany zdań miałem problemy z ustaleniem kształtu, lokalizacji, wymiaru dzisiejszego Wawelu, Krakowa. 
Wiem jest to niesamowita, ale niesamowicie prawdziwe. Za stary jestem na wygłupy i szamotanie się w konfabulacjach. To nie jest mój cel, sens życia. Mili Państwo takie wyprawy są na prawdę realne. Zawsze powtarzam. To co pisze i mówię każdemu mogę pokazać namacalnie !!!!!!! Każdemu, kto wierzy w siebie i chce prawdziwie wejść w własne intuicyjne wymiary.  

Przyznam się szczerze tyle detali historycznych w tak krótkiej opowieści. Dwie godziny wyprawy. Napawa mnie to zniecierpliwieniem do wyruszenia w dalsze poszukiwania tajemniczych miejsc. Zaginionych, zapomnianych zaułków ciszy wieków. 

                         E.K.

    

                                                                                               

Radiestezja, rabdomancja i różdżkarstwo.
              Artykuł opublikowany na stronie ezotv.pl   

Od najdawniejszych czasów radiestezja otwierała swoje tajemnice przed mieszkańcami naszej planety. Świat tak delikatnych wibracji magnetyzował ludzkie ciało od milionów lat. Każdy, kto Go dotknął swoją świadomością, zatapiał własne uczucia i doznawał wibracji duszy. Cofnijmy się do człowieka, który żyje w scenerii lasu dziewiczego. Przemierza przestrzenie, szuka schronienia. Gdy wybiera jaskinie, swój pierwotny dom, odczuwa lęk dziwnego zimna lub kojące ciepło spokoju. Dzisiaj taki odbiór podprogowy - radiestezyjny jest dostępny doświadczonym radiestetom i naszej intuicji, która gubi się w takich nieznanych wrażeniach. Takie odczucia możemy wykorzystywać świadomie, natomiast zwierzęta i rośliny interpretują to bez świadomości pojmowania.
Co to jest wibracja podprogowa – radiestezyjna? ........................ .
                                                                            E.K.
http://www.ezotv.pl/25,731,radiestezja-rabdomancja-i-rozdzkarstwo,info_detal.html

Fobia.

Wirujący krajobraz, blask wschodzącego słońca. Pierwsze światła dnia. Żółty, purpurowy odcień bieli, niepowtarzalny oślepiający blask. W duszy rodzą się sprzeczne uczucia. Życie przenika radość oderwania się od ziemi, chęć zmiany ciała. Ukojenia boleści serca.

Zagłuszający wir hałasu. 1000 decybeli szumu wydobywającego się z czeluści przepaści. Spojrzenie w dół, głowa faluje, myśli wciągają jak magnes. Przestrzeń spadającej wody.

Uczucie graniczy z dotykiem przerażenia, śmierci. Boleść. Czarny ból zawodu, zwątpienie.

Serce bije jak szalone. Blask potężnej siły światła i czerń myśli…….. .

Moment zatrzymania ciała, krok do tyłu, wycofanie i nagle ciało ugina kształt prostej sylwetki. Nogi zginają mięśnie i uczucie wirowania ponad ziemią. Uczucie zatrzymania chwili, radość, szczęście, nie ma czerni uczuć. Chwila wyzwolenia, jestem ponad …… .

Zatrzymanie, tępe ukłucie zawieszenia wszystkiego. Niepewność. Lęk paraliżujący ciało. Przerażenie, jestem sama, gdzie jest dotyk ziemi.

Powiew wiatru, , nicość chwili i nagle wir przepaści. Ciało napięte, szuka dotyku materii. Szum spadania. Rozrywający łoskot, krzyk wody. Całe ciało zamiera w strachu. Uderzenie i tępy ból. Strugi ostrej substancji. Ból i strach. Uderzenie. Czerń zaczyna wirować. Gdzie jest niebo, światło? Uderzenie za uderzeniem. Bezwład ciała. Serce nadal dziwnie boli. Woda. Świadomość zamiera, wpada w nieludzkie odrętwienie.

Uderzenie, ból bez uczucia życia ……. .

Pierwszy promień słońca. Brzask.

  Widok zapierający dech w piersiach. Marzenia i ból rozgoryczenia prowadzi smukłą sylwetkę kobiety na skraj przepaści. Szuka odpowiedzi, ukojenia żalu serca. Jedyna droga, którą dostrzega.

Najbliżsi sprzedali jej uczucie. Jedyne, najpiękniejsze. Największą wartość kobiecego, dziewiczego świata. Zawsze była pełna wiary. Oddana rodzinie.

  Kiedy kładła się do ostatniego czystego snu, ciało i dusza dopominały się wybawienia. Coś szeptało, idź i wybierz inne życie. Tam na progu wodnej przepaści jest czysty świat.          

   Wystarczy zrobić jeden krok i wszystko stanie się proste. Zobaczysz tego, którego kochasz w innym blasku świata.

   Przepaść wodospadu, ginąca we mgle wirujących kropel wody. Drzewa, woda, przepaść zwężająca się w zieloną studnie. Bezmiar wysokości. Zieleń dna.

  Kolor kobiecej skóry ciemno oliwkowy wpadający w słoneczny ciemny brąz. Drobna sylwetka wspina się po zboczu góry. Drzewa świecące pełnią zieleni. Lepkość wilgoci. Dzikość krajobrazu. Odgłosy porannych zwierząt. Ubiór kobiety bardzo skąpy, przypominający człowieka sprzed zapomnianych lat. Stopy osnute czymś co przypomina liście, korę, splątane dziwnymi roślinnymi rzemieniami. Krok za krokiem. Droga ku niebu. Szukanie wsparcia, wiary w istnienie zbawcy, dobrego ducha. Droga do wybawienia.                   Wiara w lepszy, nieznany świat prowadzi nasze ziemskie życie krętymi ścieżkami. Kiedy stajemy na progu goryczy, bólu duszy szukamy nieznanych drzwi do innego wymiaru.

Jak odnaleźć drzwi do prawdziwego, dobrego życia?

   Przedstawiłem kilka najważniejszych fragmentów 3 godzinnej sesji. Opis ostatniej chwili młodej dziewczyny przepojonej bólem serca. Ktoś powie bajeczka jakich wiele. Może i tak, bo takich bajek budzących trwogę jest bez liku. Słyszymy w gazetach, codziennych wiadomościach. Nasza ludzka ziemia trwa dziesiątki tysięcy lat i każde zdarzenie pozostawia ślady. Wielkie bitwy, kataklizmy są opisane w historycznych przekazach. Gdzie jest miejsce dla pojedynczego człowieka? Może w duszy?

Przychodzimy na świat jako pusty wymiar ciała?

Bez DUCHA?

Opis powyższego zdarzenia zakodował się bardzo silnie w duszy pewnej osoby. Fobia uruchamiała się automatycznie w określonej czynności. Zrozumienie lęku zlikwidowało nieprzyjemne wrażenie. Umysł znalazł wyjaśnienie i zrozumiał ducha. Niezwykle cenna współpraca dla naszego odnajdywania sensu życia i pozbywania się lęków.

  Przejdźmy teraz do poszukiwania, umiejscowienia zdarzenia. Jest to czynność bardzo przydatna, powoduje głębsze oczyszczenie. Zrozumienie siebie samego. Realna wizualizacja miejsca, rodzaj podróży do głębi ducha. Dotyka wibracji zdarzenia niesamowicie uspakaja, dopełnia zamknięcie lęku. Jest symbolicznym pochówkiem ciała młodej kobiety na odwieczny spoczynek zatrwożonego ducha.

  Nie będę tutaj Państwa zanudzał długimi opisami szczegółowej analizy. Detali ogrom. Opis domostw, opisy roślin, chwile z życia, drobne szczegóły zdarzeń. Afryka ląd zaginiony , potrafimy odnaleźć to miejsce. Tak i nie. Mogę tutaj zaryzykować twierdzenie że miejsce istnieje podobne.

  Wodospad Matarazi – Zimbabwe. Głowy pod topór nie podstawię, ale odnajdując tą lokacje towarzyszyły temu czynowi dziwne zdarzenia, przeczucia. Osoba, która to odnalazła dokonała tego w kilka sekund.

  Dziwne prowadzą drogi do prawdy o sobie samym?

  Zdjęcie, które zostało wyłowione z gąszczu internetowej sieci, w kilka sekund. Powtórnie szukając nie jestem w stanie odnaleźć linków prowadzących do fotografii. Jest to chwila magii internetu? Intuicyjne potwierdzenie, a może tylko zbieg okoliczności. 
  Przysłońmy kurtynę opowieści. Fobia odchodzi w zapomnienie.
                                                                             E.K.



Wieszakowa dynamika.

Wieszak tańczy podskakuje.
Swą taneczność trenuje.
Poznaje kolegów do tańca.
Podniebnego różańca.

Pierwszy kolega to strach.
Wróblowy jednonogi gach.
Bardzo zarozumiały.
Niesympatycznie zastały.
Nie chce z wieszakiem w harce wyruszać.
Potrafi się tylko, napuszać.
Oj, z tobą wieszak nie potańcuje.
Na chwilę, tylko po koleguje.

Nasz wieszak wypaczył kulę.
Ot taką jednonogą, opiekunkę matulę.
Bardzo ciepła, prostolinijna i naiwna.
Jednak w tańcu, za bardzo sztywna.
Wieszak próbował kulę zabrać w tany.
Ona zmęczona, tancerz z niej zastany.

Wyruszył dalej w poszukiwanie partnera.
Zawędrował do jednego starszego kawalera.
Miał on laskę szczerozłotą.
Smukłą i gibką z taneczną ochotą.
Razem wieszak, z laską podskakuje.
Jak dwaj druhowie, tańcuje.
Od tej pory wieszaka, nie znajdziecie w przedpokoju.
A szczerozłotej, przy ręce kawalera w pokoju.

Jaki morał z tego wynika.
Wieszakowa wirująca taktyka.
Laska i wieszak to jednonoga taneczna dynamika.
                                                       E.K.


Śledziona, 200 gramowy wymiar odporności Naszego organizmu.
                                                                                                                                                                          Z punktu fizjologii jest odpowiedzialna za niszczenie i magazynowanie krwinek czerwonych. Fabryka limfocytów. Osobisty punkt krwiodawstwa. Bez niej nasze kości tracą swoją siłę. Rusztowanie całego ciała traci życie.
Kiedy jest powiększona i przestaje funkcjonować prawidłowo, musimy poszukać przyczyny głębiej. Wtedy zaglądamy w zawiłe zakamarki naszego organizmu, siatkę naczyń krwionośnych. To droga do odnalezienia przyczyny niedomagania.
Serce, jako element żywiołu OGNIA dodaje siły śledzionie. Bez czerwonego żaru śledziona zatrzymuje energetyczne istnienie. Zamiera w bezruchu. Oddech płuc staje się wolniejszy. Bez powietrza, głębokich oddechów nie ma istnienia zdrowego życia. Zdrowy rytm serca i pełny powiew powietrza w organizmie to jedna z recept na zdrową śledzionę. Krystalicznie czerwoną krew.
  Odporność fizyczna i psychiczna wzrasta do potęgi entej.
Dodatkowym elementem wzmacniającym Naszą śledzionę jest element DRZEWA. Wątroba. Dostarcza energię do serca i jest niepowtarzalną biochemiczną fabryką organizmu.  Zintegrowana z plątaniną naczyń krwionośnych.
Jak dopomóc śledzionie?
1.      Prawidłowy oddech i czyste powietrze.
2.      Serce musi pracować rytmem zdrowym.
3.      Wątroba utrzymywana w doskonałej sprawności.
4.      Polecam trzy-cztery podstawowe zasady PRADAWNEJ TRADYCJI CHIŃSKIEJ. Reguła Pięciu Elementów.
·         Między narządami występują takie same zależności jak między poszczególnymi żywiołami na ziemi. Narządy oddziaływają na siebie na zasadzie pobudzenia, wzmacniania lub hamowania i kontroli czynności.
·         Największe siły oddziaływania wśród wszystkich organów wewnętrznych ma element Ziemi (ŻOŁĄDEK, ŚLEDZIONA I TRZUSTKA).
·         Zasada BRATA I SIOSTRY. Organy w obrębie jednego elementu są jak rodzeństwo, wzajemnie się wspomagają i dążą do równowagi energetycznej. Śledziona, trzustka, żołądek musza być w stabilnej równowadze.
·         Zasada MATKI I DZIECKA. Silna śledziona - DZIECKO jest wspierana przez MATKĘ – serce. Dodatkowo kontrolując BABCIĘ – wątrobę, wzmacniamy serce i śledzionę. Widzimy pełny obraz zdrowotności organizmu.
5.      Dodatkowym, bardzo ważnym wsparciem jest zdrowa dieta i ziołowy świat.
Na koniec jedna i podstawowa uwaga. Operacje, leki, cudowne terapie nigdy nie odmłodzą śledziony w takim stopniu jak powyższa recepta zdrowia. Śledziona jest osobliwie delikatnym organem, nie daje symptomów bólu ostrzegawczego. Kiedy słabnie to znaczy że umiera. Musimy o nią zadbać jedynie zdrowym stylem życia. Od dzisiaj!!!!!
Ziołowy świat śledzony
1.      Pokrzywa.
2.      Dziurawiec.
3.      Rumianek.
4.      Koper włoski.
5.      Marchewka w każdej postaci.

Zasada podstawowa. Szukamy ziół o działaniu przeciwzapalnym, wspomagamy układ krwionośny, odtruwamy organizm z niepotrzebnych toksyn. Każdy ziołowy, naturalny sposób na zwiększenie witalności jest zdrowiem dla śledziony.                                                                                                                                                                                    Ezoteryk Kosma

Tygiel czarów.  
                      
Przepis na magiczną siłę. 
Dobrą energię, ze szczyptą zadziorności. 
Bierzemy, odmierzamy gram duszy, lekko wstrząśniętej.                         
Nie zamieszanej.                                                                                                 
Zapytacie mnie jak duszyczki gram złapać?                                                 
Proste, wystarczy godzina snu.                                                                       
Relaks.                                                                                                               
Medytacja.                                                                                                       
Po takiej błogości wyciągamy myśl, uczucia i dodajemy czyn palca gestu.                                                                                                                 
Gram odważamy ciągnąc palcem serdecznym, z lewej na prawą stronę ucha.                                                                  
Następnie owijamy wokół paznokcia.                                                         
Osobliwy lakier energetyczny.                                                                                               
Magiczna, wibracja naszej duszy.                                                                                           
Wsuwamy palec, razem z magicznym paznokciem do czarnej sakiewki.                       
Szybkim ruchem wyciągamy paluszek, zaciskając wylot pojemnika.                           
Energia schowana.
                                                                                                                                                      
Teraz musimy dodać zadziorność.                                                                                       
Ona podkreśli naszą magię, indywidualność.                                                                     
Przytrzymujemy otwarty mieszek wokół ust.                                                                       
Wypowiadamy słowo OMMMMM Moja Magiaaaaa.                                                         
Utrzymując brzmienie przez minutę.                                                                                 
Teraz wystarczy zasznurować sakiewkę.
                                                                                                                                                
Kiedy rozdajemy magię znajomym.                                                                                     
Uchylamy i zamykamy mieszek.                                                                                           
Jak działa? To Twoja wibracja.                                                                                           
Uwierz, potrafisz.                                                                                                                     
Odnajdziesz sposób.                                                                                                 
Podpowiem trzy zdania.                                                                                                       
Kiedy rozdajesz, zrób 3 obroty w prawą stronę palcem serdecznym.                           
Tym samym co magie czyniłeś.                                                                                             
Mrugnij okiem i poślij uśmiech.                                                                                             
Magia leci, rozpromienia myśli.                                                                                                                                            

Przepis jest banalny, niewiarygodnie skuteczny. Magia to myśli, słowa, gesty, oddech naszej wiary. Magia jest w nas i wokół nas……. Jesteśmy magami dobra.
                            Ezoteryk Kosma 

Opowieść o złej energii. 

    Najwyższy czas zmienić scenerię otoczenia, niech zawieje grozą. Niedziela. Spokojny dzień i niespokojna opowieść. Obiecałem opowiedzieć groźne zdarzenia. Oddech zatrważającej duchowej wibracji. Karmiczności dzisiaj wplątywać nie będę. Niepotrzebny rys dodatkowy. Skupię się na energii zła, totalnej głupoty ludzi. Tworzymy cyrkowe popisy nie zdając sobie, że sprawiają totalny ból głowy, strach, odrętwienie, zmory nocne. Wiem brzmi to niewiarygodnie, ale to prawda.
Zdarzają się nam różne sytuacje. Niewytłumaczalne bóle, niedomagania ciała. Świat medycyny nie daje jasnej odpowiedzi. Wszelkie badania nie określają przyczyny. Słyszymy jedynie ogólną diagnozę. To minie, chwilowa nie dyspozycja.
 Miałem takie osoby, które "leczyły" się silnymi lekami przeciwbólowymi, nie odczuwały pozytywnych rezultatów. Ciągłe wizyty u lekarza i na pogotowiu były wołaniem o pomoc. Skutek zerowy. Takie zdarzenia są  dla mnie sygnał do sprawdzenia pochodzenia bólu. Odnalezienia tła energetycznego. Po pierwsze jaka siła emanuje ból, po drugie skąd dociera.
 Ludzkie świadome i nieświadome emocje potrafią docierać do naszego prywatnego wymiaru ciała i ducha. Nie ważne, czy jesteśmy winni, czy nie. Tak nie można szkodzić. Ludzki rozum nie ogarnia, co może obca myśl uczynić o wibracjiagresywnej złości. Kiedy jest praktyką wyuczoną i wibrujemy wysyłając świadomie, jesteśmy mordercami. Zabójcami energetycznymi. Na domiar bezkarnymi.
W ostatnich tygodniach trafiła do mnie osoba z takimi objawami. Płci nie będę wyjawiał. Potężne bóle głowy w rejonie skroni i tył czaszki. Dodatkowo uciski na klatce piersiowej. Przygniatanie 100 tonowym głazem. Godziny występowania regularne, jak w zegarku. Taki opis daje mi pierwsze sugestie. Regularność godzin, to najczęstszy kanon ludzi zajmujących się praktyką paranormalną w sposób świadomy. Ciężar na klatce w miejscu mostka, czakry serca, brutalna wibracja miłosna. Na domiar tego dochodziły zmory, horrory senne o zabarwieniu intymnym. Podpowiedz jednoznaczna. Jedyna droga to poszukiwanie  mordercy/morderczyni energetycznej w świecie rozczarowań sercowych.
Dokładne opisywanie moich przemyśleń nie ma sensu. Opisze jedynie najbrutalniejsze zdarzenie, wibracje.
Zmory nocne o zabarwieniu pożądania intymnego sugerują zawód miłosny, odtrącenie. Bardzo silna energia. Najwłaściwszy ruch, połączenie się z osobą emitującą takie fale. Wybieram wtedy godzinę najczęstszych ataków i czekamy. Pierwsze bóle są symptomem obecności złoczyńcy. Mamy wtedy wszystko jak na dłoni. Odbierane wizje, brutalne energie musimy wtedy odepchnąć, wysłać do atakującej osoby. Rodzaj pojedynku na moc przekazu i transmisja słabych, ostrzegawczych wibracji. Ktoś po drugiej stronie musi odczuć przerażenie, ostrzeżenie, ból podobnego poziomu. To rodzaj kary, otworzenia oczu na rzeczywistość. Ja określam taką kreację odbiciem energii.
Miała być zgroza, a są tylko wyjaśnienia. Spokojnie, już się zabieram za opis dwugodzinnego wibrowania w nieprawdopodobnym wymiarze. Dodam małe wyjaśnienie. W takiej wibracji nie można przekroczyć pewnych reguł. Nie jesteśmy BOGAMI. Szkodzenie musi być tylko chwilowe, bez konsekwencji dla zdrowia trzecich osób. Musimy wyczuć kiedy przestać, a kiedy zadawać ból. Najważniejszy kanon to przestraszyć. 
Godzina zero. Ktoś po drugiej stronie zaczyna diabelską symfonie. Uczucie 100 ton na mostku, niesamowicie paraliżujące. W takiej chwili tracimy zmysły czucia rąk i tułowia. Zaczyna nas ogarniać strach, skurcz zamienia się w tępy przeszywający ból. Wieczna metaliczna martwota. 
Czy ktoś czuł, chwile zastygnięcia ciała. Wszystko zamiera w sztywności, ogarnia nas lęk, już nigdy nie będziemy chodzić, ruszać palcami, kręgosłup nie istnieje. Skóra nie ma wrażenia dotyku powietrza, wiatru, wilgoci, wody i ten zimny przeszywający strach.
Głowa nie myśli, oderwana jest od tułowia. Strach, przerażenie i nagle pojawia się ból, wchodzi nad lewym uchem. Dociera do lewej skroni, ogarnia czubek głowy i ostrym cięciem odcina tył głowy. Ciało i głowa nie istnieje. Znikamy, tylko ból i kamienne ciało. 
Pokój, szarość ścian, chwila ciszy. Odgłos szelestu podłogi. Szuranie krzesła. Z prawego rogu pokoju, który jest jedną ścianą, wyłania się postać. To cień. Niemożliwe staje się realną wizją. Nasz umysł zaczyna kreować koszmarne obrazy. Nagle zalega cisza, nic się nie stało. Błogi spokój, chwila wiary w ucieczkę, wyrwanie się z tego koszmaru. Odrętwienie ciała. To sen, czy jawa. Muszę podnieść ciało i uciekać, biec w czerń lewej ściany. Jak najdalej. Jak najwyżej.
Nagle dostrzegam okrągłe iskry, zaczynają zarysowywać obraz konturów twarzy.
Oczy szare ostro zapatrzone w moją leżącą postać, z odcieniem czerwieni. Czy to możliwe, czuję miłość pomieszana z krwistą czerwienią. Promień rozświetla maskę. Twarz. Mężczyzny, nie to kobieta. Kobiece rysy, usta zaciśnięte  jakby chciały by powiedzieć kocham.
Opisałem wrażenia uczucia osoby, która to doświadczyła. Ufffffff zatrważająca wibracja nocna. Podczas takiego połączenia energetycznego wsłuchuję się w opisy dręczonej osoby. Potok strasznych słów. Koszmar nocny.
Horror słowotoku, którego nie sposób opisać.
Uwierzcie mi mili czytelnicy, po 100 kroć paraliżująca rzeczywistość. Brzmienie nerwowych słów, drastyczne wizje. Cienie miejsca zdarzenia i ból. Prawdziwa chwila energii słów przeszywała ciarkami. Trzeba to przeżyć.
Dodam tutaj , godzina około 3.00 w nocy, w wizji ciemny pokój bez ścian. Koszmarne pomieszczenie i postać wyłania się z ciemności 15 minut po 3.00. Krótkie 15 minut grozy, którą musiałem odwrócić. Zatrzymać. Osoba z koszmaru, o wydłużonej twarzy musi poczuć stres chwili, odczuć lęki, przerażenie sztywności ciała. Grozę sytuacji. Ktoś kto wysyła takie wibracje, tworząc obrazy, nie czuje stresu energetyzowanej cierpiącej osoby. Energetyzowanej złą, koszmarną energią. Jedynym wytłumaczeniem jest amoku, zawiść, nieświadomość, rozczarowaniu, zagubienia, obłęd. Wyrzuca własne emocje w przestrzeń, nie zdając sobie sobie sprawy z konsekwencji czynu. Można to nazwać złym oczyszczaniem ciała i ducha. Odwróconym w działaniu wampiryzmem. Energetyczny wampir pobiera energię, tutaj mamy przykład kipienia złej energii na zewnątrz.
Mamy prawo tak czynić? Odpowiedz zna każdy człowiek. NIE. To nieludzkie i morderczy czyn. Bywają takie chwile, kiedy robimy coś bardzo, bardzo spontanicznie, nieświadomie, wtedy czynimy zło. Mamy rozum i serce. Korzystajmy z tych atrybutów ludzkiego wymiaru. Nie warto przechodzić na stronę ciemnej mocy. To parzy, zabija naszego ducha, zostawia blizny na całe życie. 
Dziecko zanim nie pozna bólu oparzenia, będzie wkładało ręce do wrzątku. Rodziców zadaniem jest tak opisać wrzątek, aby dziecko zapamiętało i zrozumiało uczucie. W walce ze złą energią jestem rodzicem, który pokazuje ból złej energii.
Pisząc ten tekst, zadałem sobie pytanie. Czy tekst może zawierać przepis, jak wysyłać, wyemitować beznadziejnie okrutną energię. Odpowiedz jest prosta. Tekst ma być przestrogą, przekazem chwil życia spędzonych z osobą cierpiącą, ale nie może być podpowiedzią złego wirowania w świecie energii świata. W świecie energii zło porusza się osobliwie. Z początku jest posłuszne, ale zaczyna stopniowo sączyć jad do duszy sprawcy. Doprowadza nas do bankructwa uczuć. 
Zabijając innych, zabijamy siebie. 
                     Ezoteryk Kosma



  Magia nocy

  Dzisiaj opowiem o pewnym zarozumiałym głosie. Głos kobiecej duszy. Wieczorny kalamburzysta. Huncwot jest nie lada, umówiony na codzienne spotkania. Magiczna epopeja wirowania w magi gestów..                                                                     
    Nicpoń mówi w osobliwy sposób. Zmusza rozum do niesamowitej gimnastyki. Stoi plecami i milczy. Wierutny nicpoń nie chce wypowiadać słów. Wskazuje na białą tablice i opowiada kreskami. Podstępny ten świat duchowy. Przewrotnie zawoalowany.                                                                          
    Rys psychologiczny osoby w wizji jest kluczem do formy rozmowy? Tak i nie. Zdarzenia i sytuacja w jakich tworzymy swój los, są projekcją układu wizji. Nie wszystkie podpowiedzi są nam dane dzisiaj. Świat podszeptów ducha ma pewną formę nauki, oczekiwania na nasz trud zaangażowania.
    Huncwotów trzeba szanować.
    Czy słuchać?

    Żartowniś gestykuluje ręką odzianą w białą rękawiczkę. Ma styl. Układa gesty na tak i nie. Rodzaj migowego przekazu, ale jedna ciekawostka. Wyemitował obraz metaforycznego kalamburu w formie znaków, czasoprzestrzeni i kresek. Zapisał tablicę dziwnym układem kresek, kropek, kółek, podziałów płaszczyzny. Zmusza mnie do wylania wiadra umysłowego potu. Próbowałem różnych podchodów, pytań i efekt zaskakujący………… .
                                                                                                 E.K.



Czy można uczucia wyrazić w tytule?

Pierwsze promienie słońca. Brzask zamyka moje zmagania z nieznanym światem. Wstaje świt. Dobiega końca kolejny nocny wymiar pomocy nowo poznanej osobie. Chwila odpoczynku, zastanowienie. Każdy dzień  jest nowym wymiarem, wibracją. Zmaganiem z emocjami tajemniczych zdarzeń, losów dziwnych dróg życia. Takiego świata dotykam codziennie, błądząc po omacku. Myśli, słowa, zastanowienia. Niesamowita głębia uczuć.
Realny świat dla otwartych dusz.
Potrafimy pojąć delikatne odczucia wirującej energii. Każdy przeżyty rok mnie utwierdza w istnieniu niesamowitego świata. Jak opisać wszystkie odcienie, kolory energii. Pokazać, przenieść na stronę zapisaną słowami.
 Kiedy otwieramy swoją dusze, dopuszczamy nieprawdopodobne, zaczyna wibrować, tańczyć jak uspakajająca materia. Wiruje tysiące kilometrów, nie zna zahamowań czasu. Jednego razu jest migocącym światłem, powiewem ciepłych uczuć mrowienia. Innego dnia koszmarem drogi obcego losu. Potrafi wyciskać łzy pod moimi powiekami i wzbudza płacz po drugiej stronie. Niesamowite przeżycie. Nieznany, nie do pojęcia wymiar. Jest jak narkotyk mojego przeznaczenia. Ezoterycznego świata. 
                                         Ezoteryk KosmaOstatnio pisałem o demonach, lucyferze, duszy cierpieniach. Ufffff ….. mało odprężająca słowa. Dzisiaj opowiem o miłym i zaskakującym zdarzeniu. Śmiesznym, duchowym rezolutnym brykaniu. Zapewniam, niesamowicie podniebne nocne spotkanie. Dla zachowania anonimowości dokonam pewnych zmian. Wymaga tego moja ezoteryczna profesja.
     Pewnego razu, wchodząc w wymiar wibracji magicznie-duchowej, zaskoczyła mnie szybkość wymiany zdań, odpowiedzi w tempie błyskawicznym. Pierwsze chwile wirowania w transie świadomej hipnozy były ciszą. Bezszelestne stąpanie po nowym wymiarze ducha. Nagle jak z rakiety posypały się zdania. Nie sposób zapamiętać wszystkich pytań i odpowiedzi. Nastrój kosmicznie radosny i nonszalancki.                                                                                                                                 Takie spotkanie przynosi radość pomieszaną ze śmiechem własnego ducha.
Mam nadzieję, wszyscy czytelnicy mają świadomość podróżowania ze mną w opowieści, która dotyczy paranormalnych spotkań. Moja osobliwa rzeczywistość. Nie tylko dla mnie. Osoby, które ze mną wirują w pełnej wierze i namacalnych faktach, zaczynają czuć i wierzą w ten świat.
     Wieczór, godzina 23.00. Odgłos telefonu. Drrrrr….. . Odbieram słuchawkę, znajomy głos. Umówiona godzina spotkania. Nasz czas zatrzymuje zegary tajemniczego wymiaru, zaczynam błądzić w realny sposób w energetycznych wibracjach. Pierwsza chwila luźnej rozmowy. Podnoszenie wibracji czakr i spokojny powiew wirowego wysyłanie energii. Wibracji mojej duszy. Zawsze na początku takiego spotkania zadaję podstawowe pytanie. Wybieramy wymiar określania przeuroczej materii. Duch, duszek, anioł stróż, aniołek, a może Kleofas? 
     Krótkie wprowadzenie, opis mojej osoby. Zawsze wymieniam własne imię i określam intencje.          Pierwsze pytanie, jesteś tam "opiekunie" rozmowy. Duchu wibracji. Chwila milczenia. Pada odpowiedz z ust osoby w transie, TAK. Błyskawiczna, bez zastanowienia. Zaskoczenie szybkością połączenia. Muszę tutaj dodać dla wyrazistości opowiadania, moim zadaniem jest wysłać tak silną wibrację energetyczną, dedykowaną dla osoby po drugiej stronie w celu nawiązania kontaktu ze sferą duchową. Duchowym wymiarem osoby oddalonej setki, tysiące kilometrów. Niesamowicie realne wirowanie, bardzo skuteczne. Jak to robię? Czuję, wzbudzam czakry, goszczą we mnie dziwne uczucia i płynie powiew osobliwej energii. Wiruje ciepło pomieszane z odgłosem szumu najwyższej czakry korony. Nie sposób opisać.
   Po pierwszej wymianie zdań, zadaje jedno z osobliwych pytań. Jakie masz imię? Odpowiedz najzwyklejsza w swoim rodzaju. Nie mogę powiedzieć. Kilka krótkich zdań i pytań obudziło we mnie przemożną chęć wypowiedzenia dziwnego wyrazu, Duchwesołowski. Nazwa jedyna, niepowtarzalna. Określenie wyrażające klimat rozmowy i radość spotkania.  Duchwesołowski? Chwila i taka myśl. Coś mi podpowiedziało osobliwe brzmienie nazwania wibracji. Wymiar transu bardzo rezolutny, ciepły, można by rzec rozrywkowy. Podczas zadawania pytań na konkretne tematy, uśmiałem się do łez. Drodzy czytelnicy, powirujmy w wyobraźni naszych szarych komórek. Siedzi sobie Duchwesołowski, akceptuje moje określenie i trzema w ręku szklanką dobrego alkoholu. Marki nie będę podawał, ale znamienita. Zaczyna nam opowiadać swoje wrażenia, jak mieszka mu się w ciele człowieczego losu „Gość” bardzo konkretny, kontaktowy i sypie żartami. Takiego stylu wymiany zdań w życiu ziemskim nie miałem. Śmiech i pewność odpowiedzi. Przyjemne chwile, nie mające nic wspólnego z filmowego horroru. Uwierzcie mi Państwo ten wymiar jest normalny, daje niesamowite odpowiedzi. Wyjaśnia wiele sytuacji, zaskakuje osoby będące w projekcji słów i obrazów. Jeden jest zawsze problem, metaforyczne odpowiedzi, zdarza się nieznany obcy język i gdy ktoś pierwszy raz podróżuje ze mną, musi się „szczypać” co chwilę.                                                           Nasze spotkanie to totalne zaskoczenie potoku myśli i słów. Wizje obrazów, krajobrazów, budynków, ulic i słowa. Pchające się samoczynnie. Zaskoczenie jasnowidzeniem. Ktoś kto nie podróżował w takim wymiarze okrzyknie mnie zmyślaczem. Moja odpowiedz jest banalnie prosta. Chcesz to pokażę, namacalnie dotkniemy. Niedowiarkom zawsze oferuję jedną szansę zagoszczenia w tym świecie. To glejt do wiarygodności moich słów i możliwość kontynuowania opowieści.   
Na koniec dzisiejszego stukania w klawiaturę, dodam. Wieczór późny i pozostało kilka minut do północy. Za chwile wybije godzina duchów. Trzeba się bać?
    Nasze duszki tryskają potrzebą kontaktu. Nieraz nachalnie podpowiadają, ale my ziemianie za twardo stąpamy po ziemskim padole i nie korzystamy z podszeptów. Popełniamy życiowe błędy. Nie słuchamy podszeptów głębi przeszłych własnych doświadczeń. Gości w nas niedowiarstwo i tępo dzisiejszego świata.
                                                                  Ezoteryk Kosma

Dzień Sylwestrowy. 
   Pożegnanie starego i powitania nowego roku w dzisiejszym świecie ma niezwykle dużo kolorytu. Osobliwe formy zabaw i kultywowanie dawnych tradycji. Współczesne zwyczaje obchodzenia Nowego Roku sięgają XIX i XX wieku. W Polsce określenie „Nowy Rok” narodziło się pod koniec XVIII wieku.
   Noc Sylwestrowa zagościła w polskich bogatych domach mieszczańskich dopiero w XIX wieku. Organizowano przyjęcia w gronie rodzinnym i znajomych w formie spokojnych spotkań połączonych z wróżbą. Wspominano mienione dni i lata. Dopiero XX wiek otworzył drzwi do hucznych zabaw. Dzisiaj Nowy Rok jest kojarzony z szampanem, fajerwerkami, wystrzałowymi zabawami. Zawsze tak było?
   Cofnijmy się tysiące lat wstecz. Nowy rok nie zawsze był ściśle związany z datą 31 grudnia kalendarza gregoriańskiego. Nowy Rok świętowano już w czasach starożytnych. Zupełnie inna forma święta. Nie znano wtedy szampana, prądu elektrycznego, żarówki, telewizji, muzyki balowej, dyskotekowej. Ten dzień był ściśle związany z odgłosem natury. Dobrodziejstwem matki ziemi. Dominował cykle pór roku, gwiazd, słońca i księżyca.

   Juliusz Cezar w roku 46 p.n.e. ustalił datę rozpoczęcia kolejnego roku na 1 stycznia. W poprzednich latach starożytni Rzymianie obchodzili nowy rok 1 marca. Świętowano dłużej niż jedną noc.

  W starożytnym Egipcie obchodzono pod koniec września, kiedy wylewał Nil, a właściwie opadała fala pozostawiając żyzną glebę. Niesamowite święta. Trwały cały miesiąc. 

   Celtycki „Nowy Rok” nazywano Samhain, koniec lata (zakończenie żniw). Obchody trwały dziewięć dni. 

   Babilończycy „Nowy Czas” wiązali z przebudzeniem matki natury. Wiosna, pora deszczowa. Obchody trwały 10 dni..

   W tradycji chrześcijańskiej święto Nowego Roku, jest ściśle związane z datą śmierci papieża Sylwestra I (31 grudnia 335 r). 664 lat ludzkość Europy czekała na pierwsze obchodu „Nowej Ery”. Bardzo trudny moment. Trwożliwe chwile. W niczym nie przypominają dzisiejszej radości nadchodzącego dnia i nocy. 999 rok wkracza w nowe tysiąclecie z przepowiednią Sybilli. Ma nastąpić koniec świata. Proroctwo głosiło opowieść o przebudzeniu się zakutego w łańcuchy smoka o imieniu Lewiatan. Spoczywał pod wzgórzem laterańskim w Rzymie. Ujarzmiony w poprzednich wiekach przez papieża Sylwestra I. Oczekiwano z wielką trwogą zbliżającej się zagłady. Uważano wówczas, że smoka uwolni ówczesny papież Sylwester II. Okrutna SYLWESTROWA  chwila.
  Wybiła północ, dzwony przestały bić. Zaległa cisza. Czekano na sekundę apokalipsy. Cisza i trwoga. Ulice puste. Ciemność. Dzisiaj wiemy i podchodzimy do tej minuty z uśmiechem. Jednak ten czas 24 godziny był przepojony strachem całej Europy. Zgroza i oczekiwanie, odgłos minut przerażonej świadomości. Żyję, żyjemy, ogień piekielny nie pali. Taki moment musiały być niesamowitym przeżyciem. Przerażeniem. Radością. Cudem i modlitwą dziękczynną.                          Cała chrześcijańska Europa wyległa na ulice. Śpiewała, tańczyła i rozpoczynała nowe tysiąclecie. 1 stycznia 1000 roku, nowy czas. Papież Sylwester II daje wiernym błogosławieństwo „urbi et orbi” („miastu i światu”).

   Zostawmy odległe, smutne czasy. Wyruszmy w świat dziwnych, osobliwych zabaw sylwestrowych na całym świecie. Dzisiaj podróżując po kontynentach w Dzień Sylwestrowy spotykamy przeurocze zwyczaje. Bajeczne, kolorowe, pełne radości i humoru. 

* Do dzisiaj w Danii zeskakuje się z krzesła o północy.
* Kraj duński i talerze. Trzeba stłuc jak największą ilość o północy. Każdy talerz to dobry przyjaciel. Dużo potłuczonej porcelany, mnogość znajomych.
* W Londynie, Nowy Rok witany jest dopiero po 13-tym uderzeniu zegara „Big Ben”.
* W Hiszpanii od 1909 roku w rytm uderzeń zegara zjadamy 12 winogron. Przy każdej winogronowej pyszności, należy pomyśleć jedno życzenie.
* W pewnych odległych krajach zamiast winogron zjada się soczewicę.
* Japończycy czekają na uderzenia dzwonów. 108 uderzeń. 108 dróg, podszeptów naszych szarych komórek.
* Wenezuela i kobiety ubrane na czerwono. Obowiązkowo czerwona bielizna. Ciekawa tradycja podpowiadająca kobietą sposób na znalezienie męża, w nadchodzącym roku. 
* Ekwador, żółta bielizna akumuluje pozytywną energię. Żółty sylwester.
* Zostańmy jeszcze w Ekwadorze. Zaskoczą nas spacerujące osoby z walizkami w nocy. Godzinie 24.00 SYLWESTER, 31 grudnia. Gdzie i jak? Na około własnych domów. Gwarancja odbycia podróży marzeń w nowym roku. 
* Holendrzy palą ogniska z choinek na ulicy. Oczyszczenia starego i powitanie nowego ducha.
* Teraz odwiedźmy Grecję, festiwal ciast St. Basil. Do środka wkłada się srebro lub złoto i do piekarnika. Kto znajdzie monetę w swoim kawałku ciasta będzie szczęściarzem!!!! W sumie, złota prawdziwa sylwestrowa moneta.
* Północ Europy. Norwegia. Dziatwa chodziły po ​​wszystkich domów w okolicy, śpiewając pieśni Nowo Roczne. Wymiana piosenka za cukierek. Druga forma zabawy to przebierańcy. "Nyttarsbukk". Ludzie dorośli i mali ubierają się fantazyjnie stroje. Odwiedzają znajomych w osobliwych przebraniach. Dodatek to trunek i pudding ryżowy z migdałami. Słodkość puddingu świadczy o dobrobycie nowego roku. Ważny jest również ukryty migdał. 
* Argentyna. Tradycja jedzenia fasoli na Nowy Rok. Każde ugotowane ziarnko zapewnienia bezpieczeństwa w obecnej pracy, lub otworzy drzwi dla nowej lepszej pracy w nadchodzącym roku.
* W Brazylii wszyscy na biało. Taki przesąd. Biały strój w ostatnią noc roku zapewni szczęście.
* Odwiedźmy Holandię. Tam się jada dowolny smakołyk w kształcie pierścienia. Symbolizuje nadchodzącą pełnie szczęścia. Olle Bollen. 
* Irlandzkie ciastka zwane bannocks przynoszą radość i spełnienie marzeń.
* W Indiach i Pakistanie, ryż obiecuje dobrobyt.
* W domach szwajcarskich króluje w sylwestrową noc dollops. Bitą śmietaną, symbolizujące nadchodzące bogactwo roku. Jest wszędzie.
* W Szkocji, węgiel i srebra są darem wymiennym na szczęście. Fortunę odmierza się stopami do progu.
* Polska z dawnych czasów. Polowania, strzelanie z batów i uczty. Ziemiańska tradycja. Biały śnieg i sanna. 
* Zapomniany staropolski zwyczaj aptekarzy. 31 grudnia obdarowywali swoich znajomych prezentami w formie paczek. Co zawierały? Najczęściej wodą kolońską.
XIX w. rozpowszechnił się na ziemiach polskich zwyczaj wypisywania życzeń na specjalnych biletach, które wręczano bliskim. Dzisiaj wysyłamy sms, emaile i zapomniane pocztówki. 

  Wróżba sylwestrowa. Zapomniane przesądy, zwyczaj. Zostały odsunięte na margines szalonego dnia. Warto powróżyć, pomarzyć o dawnych zwyczajach? Zdecydowanie polecam, wpleciona w wir tańców mogą się stać wyśmienitym wibracyjnym odpoczynkiem. Podszeptem nowych dni.

* Pomyślność w nowym roku wróżą jasne gwiazdy oraz poranne słońce na bezchmurnym niebie. 
* Udany Nowym Roku wróży sposób nakręcenia zegarów tuż po północy.
* Do dzisiaj króluje przesąd. Nie sprzątaj w ostatni dzień roku. Ta czynność pozbawia dom szczęście.
* O północy, należy szeroko otworzyć okna i drzwi. Zaprosić do środka Nowy Rok i życzliwe duszki. Złe i stare koszmary starego roku odlecą. 
* Przed zakończeniem roku, uregulujmy wszelkie długi. 
* W noc Sylwestrową należy nałożyć na siebie nową bieliznę  z metkami. Nie zrywamy. Kolor?
* Szampan i bąbelki. Szampańska noworoczna wróżba. Duże, szybko przemieszczające, czeka nas rok przemian. Małe, delikatne równo poruszają się do góry, możemy liczyć na spokój i zdrowie. Łańcuszek bąbelków skrzyżowanych jest oznaką, należy dbać o zdrowie i nie być rozrzutnym w materii pieniędzy.
* Na Powiślu wróżono w sylwestrowy wieczór. Wkładały pod talerze kartki z narysowanymi symbolami, które później domownicy odkrywali. Interpretacja spontaniczna.  
* Inny zwyczaj to topienie cyny i wylewanie do naczynia z zimną wodą. Atmosfera i odczytywanie wróżby podobnie jak w woskowej sztuce. Zwyczaj był praktykowany również na niemieckich ziemiach.
* Młode panny po wybiciu dwunastej, powinny nasłuchiwać rozmów. Pierwsze usłyszane męskie imię, to dźwięk męża.
* Podpowiedz dla samotników udających się na bal sylwestrowy. Chcesz mieć nadmiar adoratorów, mnogość znajomych nasyp do butów ziarnka maku i tańcz. 

   Świt NOWEGO ROKU jest okazją do przemyślenia własnego życia i początkiem nowej drogi.

   Życzenia, marzenia, wróżba noworoczna. Moja podpowiedz Ezoteryka Kosmy. Bardzo prosta i dostępna w wieczór SYLWESTROWY. Korzystamy dzisiaj z komputerów, komórek, smartfonów, ipadów. Narzędzie współczesnego świata. Dostęp do internetu jest nieograniczony. Wkomponujmy sieć elektroniki w magię chwili. W dzień sylwestrowy, po ciepłych noworocznych życzeniach otwórzmy przeglądarkę internetową i wpiszmy swoje marzenie. Kliknijmy i pod 12 pozycją odczytajmy odpowiedz, wróżbę.
                                                                                                   Marzenia się spełniają.
                                                                                                               Ezoteryk Kosma             

Poniedziałek i nowa opowieść. Kiedy zasiadam nad klawiaturą myśli zaczynają wirować, odnajduje w najgłębszych zakamarkach pamięci dawne zdarzenia. Impulsy wibrowania neuronów zaczynają iskrzyć. Rozpoczyna się walka, która myśl, jakie zdarzenie wybrać. Czoło rozpala się do czerwoności i prądy biegają po skroniach. Czakra korony rozkręca wir nad przestrzenią łysiny. Wiruje, kręci ostatnimi, pojedynczymi włosami potężnego zakola rozcinającego głowę na pół. Wyrywa ostatnie znaki włosów.                                                        Zawsze się zastanawiałem dlaczego mi rosną tak szybki puste miejsca w przestrzeni włosów. Dzisiaj znam winowajcę. Czakra korony. Wybaczcie Państwo taki opis i autoironie, ale musiałem się pobudzić do nowej opowieści. Odnaleźć temat i mam. 
Nie jest łatwy, ale niewiarygodnie dziwny, śmieszny. Pytanie czy potrafię opowiedzieć tak sugestywnie jak zawsze to czynię słowami.  
Ruszam w tekst stukany z mojego życia. Czy ma coś z magii? Na pewno wszystko jest magiczne, ale tym razem będzie przygoda leśna. Przedziwne grzybobranie.                       Dawno temu, za górą i lasem był sobie poranek. Rok? Załóżmy 1996. Godzina około ?.. rano. Górska miejscowość.                                                                                                             Dzień wcześniej zapadła twarda decyzja, pomaszeruję jutro z bladym świtem na grzyby. Jak prawdziwy grzybiarz. Uwielbiam to, ale ranne wstawanie nie jest moją najsilniejszą maksymą. Postanowienie twarde, ranne grzybobranie. Zaznaczam na grzyby chodzę raz w roku, a zdarza się raz na kilka lat. Niestety.
Wróćmy do poranka. Tak jak napisałem blady świt, 9.00. Dodam niedzielny blady świt. Ubieram pełną kompozycję ubioru zdobywcy grzybów i oczywiście plecak. Po co się rozdrabniać, ma być plecak grzybów. Wychodząc z domu. Na zakręcie spotkałem sąsiada,  rasowego zawodowca grzybiarza znanego w całej okolicy. Pełna kobiałka prawdziwków. Wraca do domu.                                                                                                                               Cześć gdzie idziesz?  Pyta.                                                                                                                 Moja odpowiedz . Na grzyby.                                                                                                           Popatrzył się na mnie i na zegarek.                                                                                           Miny nie muszę opisywać.                                                                                                         Ty jak coś robisz to ma dziwny wymiar. Na grzyby to się chodzi 4.00 rano. Hi,hi,hi,hi… .                 Nie załamując się taką oceną fachowca pomaszerowałem zawzięcie w doliny, lasy, bory i piękne krajobrazy. Nie będę tutaj opisywał słońca, drzew, ostro spadających jarów nie miejsce i sens opowieści. Maszeruje, zaliczam upadki ciała i duszy grzybiarza, szukam prawdziwków pod pięknymi smrekami i kompletna klapa. Zero efektów. Kurcze blade wszyscy mi powyrywali grzyby bladym świtem. Co za świat grzybowy. Lesie zlituj się. Po trzech latach wybrałem się na grzyby i ty mnie obdarzasz takimi darami. Ciężki los grzybiarza Ezoteryka Kosmy.  
Na jednej z polan spotkałem faceta z kilkoma krowami, krótka wymiana zdań. Próbowałem zasięgnąć od niego wskazówek jak znaleźć pierwszego grzyba. Jak domyślacie się mili Państwo zero podpowiedzi. Co za sknerus.                                                                                                                                       Nagle coś zaświtała, poczułem.  Natłok myśli i wskazówka intuicji. Widzisz ten skraj lasu, tam maszeruj. Głowę aż wykręciło. Intuicji nie należy ignorować, zawsze niesie w sobie coś magicznego, nieznanego, a za razem właściwego w działaniu. Za myślą nogi rozpoczęły ruch do przodu. Ciągną. Lekki bieg i ciekawość odszyfrowania podszeptu. Stanąłem na skraju lasu, podnoszę  pierwszą gałąź smreka i oczom nie wierzę……….. grzyb!!!! 
Możecie sobie Panie, Panowie wyobrazić radość Ezoteryka Kosmy. Podskoki. Taniec rytualny grzybowyrywacza. Godzina 12.00 i pierwszy grzyb……… . JEST, JEST….. . Będzie patelnia pełna grzybów. 
Nudno zaczyna się robić. Wiem, ale to jest tylko wprowadzenie do dziwnego grzybobrania. Skracając opowieść nie będę opowiadał o grzybach, których w tym lesie rosło makabrycznie dużo. Chyba ktoś uderzył magiczną różdżką. Przywalił zdrowo. Wybierałem najładniejsze i ładowałem do plecaka. Okolica była bardzo nieprzyjemna do chodzenia. Przepastny stromy jar i zwarty głęboki leśny odcinek gąszczu.                                                                                               Wyobraźcie sobie Ezoteryka Kosmę na czworakach wśród gałęzi wysokich drzew i smreków (świerków) wysokości 2 metrów. Proszę zapamiętać ten wymiar. Dwa metry. W dalszej opowieści wysokość 2 M będzie podkręcała dramat sytuacji.                                           Głęboki jar, 10 metrów wysokości na oko i ja na samym dole. Ostre zbocze porośnięte zwartym wysokim i niskim lasem. Gąszcz.  Zbieram grzyby na dnie urwiska i nagle słyszę …………mmmmmmmmmm, hheeeemm, mmeeee, muuuuuu. Dziwne dotąd nic nie słyszałem, dno jaru, porozrzucane białe czaski zwierząt i mmuuuuuu. Skąd dobiega? Ciche zmęczone,  zgaszone pokorą muuuuuuuu. Rozglądam się w prawo, lewo, do góry nic nie widać. Zbity gąszcz drzew wokół. Przemieszane wysokie drzewa z małymi dwumetrowymi smrekami. Przesunąłem się w prawo i nagle mój wzrok zatrzymał się na czymś brązowym . Powyżej 4, 5 metrów zarys krowy. Dziwne oparta na drzewie, właściwie to leży jednym bokiem odchylona od piony o 10, 20 stopni. Coś niebywałego, drzewo jak pochylona kolumna podtrzymuje zwierzę przed upadkiem z wysokości. 
Kotłowanina myśli. Co mam robić? Zwierzę na bank, urwało się z pastwiska i w amoku pędu zatrzymało się szczęśliwie na tym jedynym ostatnim drzewie. Co za zdarzenie. Co robić, zbierać grzyby, szukać właściciela? AAAAAA przecież był facet z krowami, sknera od grzybowych podpowiedzi, pół godziny drogi. 
W pierwszym odruchu dopełniłem plecak do ¾ grzybowym rajem i męska decyzja idę do gościa. Przyprowadzę faceta.
Jak pisałem jar był bardzo stromy i teraz rozpuszczamy wyobraźnię, Ezoteryk Kosma wspina się do góry jak krowa. Na czterech łapach. Oczywiście plecak prawie pełny grzybów.  Rozpoczynając wędrówkę do górę pomyślałem, podejdę do zwierzaka i zerknę jak cała sytuacja wygląda. Może porozmawiamy przez chwilę. Pocieszę myślami i magicznymi słowami. Podchodzę bliżej, zaznaczam!!!! Na bezpieczną odległość. Zwierzę może być w amoku zmęczonego szału. Skradam się powoli spoglądając krowie w oczy. Kontakt wzrokowy jak skupiony komandos i pozycja czołgowa. Krok za krokiem, ręka za ręką. Odległość od obiektu 0 około 3 metrów i nagle nasze spojrzenia złączyła chwila ciszy. Bezruch. Spokój, szelest liści. Szerokie łagodne, błagalne, zmęczone oczy. Duże jak dorodne rzodkiewki. Cisza i dwa przeszywające spojrzenia. Opis jak w romansie miłosnym….. hi,hi,hi. Ezoteryk Kosma i krowa. Mili Państwo zabrzmi za chwile jeszcze lepiej!!!!!! 
Zatrzymam akcje romansidła miłosnego, opisze dramat sytuacji. Pochylone solidne drzewo. Krowa oparta w połowie ciała, dwie nogi stoją stabilnie na ziemi. Dwie pozostałe od lewej strony ciała w powietrzu. Splatana długim łańcuchem, przytwierdzana do pnia. Bezruch i pułapka totalnego skrępowania. Praktycznie totalna beznadzieja. Nogi poobijane, zastygła krew. Nieprawdopodobna męczarnia. 
Przyznam się szczerze ogarnęła mnie żałość, lepiej nie będę opisywał uczucia. Przesunąłem się lekko do dołu i spojrzałem na tył zwierzęcia. Doznałem szoku. Gdzie jest wymię?  Ma jaja i boską przynależność do płci męskiej. Kurczę smażone w lesie, to byk. Mało nie krzyknąłem. Duży ogromniasty byk o maślanym spojrzeniem. 400 może 500 kilo. Tego się nie spodziewałem. 
Co robić? Bierzemy nogi do boju i maszerujemy do faceta. Prosta decyzja. Wyprostowałem sylwetkę w bardziej pionowy zarys, rzuciłem kilka spokojnych słów do byczego cierpiętnika i zbieram się do marszu. Jeden , dwa, trzy kroki. Skrępowane zwierzę poczuło że odchodzę. Wykonało nieprawdopodobny gwałtowny ruch całym ciałem. Ziemia i drzewo zadudniło, z  trzewi wyleciał odgłos jedyny w swoim rodzaju. Żal, ratunek, pomieszany z błaganiem. Nie było to muuuuuuuuu, bardziej jęk, nie zostawiaj mnie. Zostań. Nie sposób opisać. Każdy, kto ma choć odrobinę serca skamienieje jak skała i stanie obok strudzonego zwierzęcia.
Usiadłem obok, metr od pyska i rozpocząłem najdziwniejszy monolog w życiu. Monolog? Czułem oddech, lekkie drżenie strun żyjącej istoty. Lekki odgłos muczenia. Potrzebował mojej obecności. Ufffff …… . Beznadzieja. W takiej sytuacji mamy prawo, siłę odejść. Nie sposób. Zamarłem w bezruchu rozmawiając z zwierzakiem. 500 kilo zamieniło się w potulnego szczeniaka. Pół godziny rozmowy z niemym cierpieniem. Padały słowa pocieszenia, usprawiedliwienia, muszę iść, sam nie pomogę tobie. Jesteś ogromniastym bykiem, ja chudym facetem. To nie korrida, nie jestem wysportowanym toreadorem. 
Siedząc i wibrując w słowach monologu i nagle doleciała do mnie najgłupsza myśl. Spróbuj, rozplącz zwierzę i pozwól mu się oderwać od drzewa. Głupota, gdzie ja ze swoją wagą i siłą mięśni mam byka uwolnić i co dalej? Jak okiełznąć 500 kilo żywych mięśni, a jak spadnie w jar? 
Wiem, dziwny jest ten świat, zaskakuje zdarzeniami i zyskuje mnie kreacjami niewykonalnych pomysłów. Zdecydowałem, rozplączę zwierzaka i spróbuję wyszarpać go z dziwnej pozycji na drzewie. Kilka słów do byczego przyjaciela i zabrałem się za rozsupływanie łańcucha. Nieprawdopodobnie głupie, ale prawdziwe. Łańcuch chyba miał z 30 metrów, żelazny duże ogniwa. Solidny, można rzec byczy. Nie będę tutaj zmyślał, nie pamiętam, ale zwierzak był oplątany bardzo solidnie i co najlepsze koniec był złączony drutem. Dzisiaj to rozumiem, ale wtedy to jakaś paranoja. Kto specjalnie byka oplątała w takich zakamarkach lasu. Po co?  Bestialstwo!!!!! Odplątywanie to opowieść pełna nerwowych myśli na kilka stron. Spadnie na mnie, kopnie kopytem, drzewo wytrzyma, polecimy razem 4, 5 metrów na dół. Oczywiście jako rasowy grzybiarz odłożyłem plecak w bezpieczne miejsce. 
Godzina zero. Byk cały czas wisi na drzewie w bezruchu. Ani drgnie. Posłuszny jak baranek. Pełen ufności.  Łańcuch zdjęty. Cisza i spokój. Oceniłem sytuacje. Krótkich kilka myśli, plan akcji. Powoli podszedłem do plecaka z grzybami, założyłem na plecy. Solidnie ściągnąłem. Koniec łańcucha trzymam w ręku. Cisza i bezruch. Byk wisi na dwóch nogach, jak rzeźba rodem z Tartaru. Przesunąłem się bardzo powoli z łańcuchem do góry. Bardzo lekko naprężyłem. Obraz osobliwy. Byk poniżej 20, 30 metrów. Pomiędzy nami małe i duże drzewa. Dzieli nas odległość żelaznego połączenie i przestrzeń gęstego lasu. Byk wisi w bezruchu. Niedowierza w swobodę ciała. 
W takich sytuacjach istnieje podwójna głupota. Dokładnie. Ja, niby myślący człowiek, 500 kilogramów masy mięśni poniżej, ostre zbocze. Trzymam łańcuch i mam szarpnąć, wypoziomować byka, oswobodzić z dziwnej pozycji. Jaka siła chudej postury napręży i udźwignie łańcuch? Zapadła męska decyzja.
Oplącze całą rękę solidnie żelaznymi ogniwami. Zasupłam od góry do dołu na amen. Zwiększę siłę szarpnięcia.
Ktoś mi zada pytanie. Złączyłeś rękę z żelazem? Tak zespoliłem.
Szarpnąłem,  nogi zatopiły się w ziemi, sylwetka zamarła w skośnej pozycji. Jęk i naprężenie ciała. Nagle tracę podparcie łańcucha. Czuję swobodę na ręce, ciało leci do tyłu na grzyby. Błyskawiczna myśl. Ratuj leśne dobro. Moje grzybowe zbiory. Ostatkiem siły wykonałem obrót na brzuch, upadłem. 
Myślicie Państwo to finał. Nie dopiero początek, może połowa przynudzania. Dudnienie kopyt, chrzęst łańcucha, odgłos łamiących się drzew. Jakiś kataklizm zmierza w moją stronę. 2, 3 sekundy, korrida nabierze rumieńców. Pytanie???? Przeleci po mnie czteroma kopytami? Rozgniecie mi grzyby i plecy? Skuliłem się jak żółw. 
Strach? Nie istniał, za mało czasu na przerażenie. 3 sekundy i po wszystkim 500 kilo przeleciało koło ucha, głowy, żeber. Amok swobody. Walenie kopyt.
Pozostał tylko odgłos strachu, dudnienie ziemi, dzwonienie łańcucha i Ja na końcu. 
Nowe 2, 3 sekundy. Za chwile zacznie mnie wlec do góry po kamieniach, drzewach, grzybach, borówkach. Koniec życia. Zagościła jedna myśl. Wstawaj i walcz. Zerwałem się na równe nogi i przeraźliwe szarpnięcie ręki. Łańcuch naprężony do bólu. Nogi zaczynają wirować w szybkim biegu, locie, każdym wymiarze. Rozbieganymi oczami szukam drogi za bykiem. Drzewo wysokie, 5, 3, 2 metrowe.  Odgłosy taranowania, łamania drewna. Szybkość zawrotna. AAAAAAAAAAAA poczułem gwiazdy na nieboskłonie i przeraźliwy ból pomiędzy nogami. Następne. To Tartar. AAAAAAAAAAA moje ………….. . On łamie drzewa ja na nie wpadam. Opis sytuacji jest przeraźliwy. W strachu i lęku że wpadnę na potężne drzewo, wykonuje bajeczny taniec głupca. Chwilami tracę równowagę. Las mnie nie lubi, uderza, bije, podkłada kłody, pniaki pod nogi. Bieg, lot resztkami sił. Korrida leśna. Kto kogo ściga? Gdzie jest płachta na byka?
Teraz ja jestem spętany naprężonym żelazem. Zaraz stracę równowagę i koniec wszystkiego. Ręka mi wyskoczy z ramienia. Nagle, nie wiem skąd dotarła do mnie najmądrzejsza myśl. Pochyl się, wybierz najgrubsze drzewo i w locie rozpędu przenieś ciało jak wahadło na naprężonym łańcuchu na drugą stronę toru biegu. On biegnie z jednej strony drzewa, ty z drugiej. Drzewo ma zakleszczyć, zerwać łańcuch. Ostatkiem sił poleciałem, pobiegłem na drugą stronę drzewa. Łańcuch zamarł na korze pnie. Jazgot.  Potężny łomot. Nieprawdopodobne, jak z niesamowitej opowieści. Byk stracił równowagę. 30 metrów łańcucha było ratunkiem. 
Łańcuch wytrzymał szarpnięcie. Skoczyłem jak strzała w stronę byka zwalniając łańcuch z drzewa. Zwierzak zaskoczony sytuacją stracił ułamek sekundy. Błyskawicznie pozbierał się na kopyta i ruszył w dudniący bieg. Teraz zyskałem 2 sekundy czasu. Za mało na rozplątanie żelaza z ręki. Męska decyzja, ty byczku biegnij w amoku, ja wybieram najgrubsze drzewa i rzucam cię o ziemię. 
Ile razy dudniło, drzewa jęczały? Może 20, 30 uderzeń. Kolejne zakleszczenia na drzewie były spokojniejsze. Rodzaj osobliwej tresury. Dopowiem jedno. W ten sposób wytyczyłem  tor kierunku wyjścia z lasu. Drogę w chaosie kierunku, ale do góry. On biegał ja hamowałem łańcuchem i dopełniałem grzybowy plecak. 
Kiedy dotarliśmy do skraju lasu, wielkimi zakosami trzymałem w ręku luźny łańcuch, a byk stał 10 metrów oddalony. Spokojny i poddany. Mógł uciec. Stał i obserwował. Czas przejścia 200, 300 leśnych metrów, około dwóch godzin. Makabra. 
Ktoś powie że bujda. Niestety mam świadków i byłem sławny w uzdrowiskowej miejscowości. Byczy grzybiarz.  
Myślicie Państwo, koniec opowieści. Nie. Najwyżej połowa dopiero. Hi,HI,HI,HI.
Wyruszmy w dalsza opowieść. Szarpnąłem delikatnie łańcuchem, zwierzak ruszył jak pies za swoim panem. Szedł za mną oddalony 10 metrów. Maszerowaliśmy w kierunku polany z krowim towarzystwem. Miejsce mojego wybawienia i końca męki. Po 30 minutach dowędrowaliśmy do faceta sknery. Zagadnąłem bardziej śmiało, jak dobroczyńca. Witam ponownie, przyprowadziłem panu byka. Pańskie byczysko, uciekł? Facet wybałuszył na mnie gały i znowu burknął pod nosem. Daj pan spokój to nie moje. Co Pan pier…….. . Oniemiałem. Facet zwalił mnie z nóg. Jeszcze chwila i doszło by do nerwowego zwarcia. 
Zabrałem byka łańcuchowego i ruszyłem do domu. Dwie godziny marszu. Może…… po drodze coś wymyślę. Co ja mam z nim zrobić? W łazience postawie w wannie? Ostatecznie może stać na polu zaparkowany. Poszukam właściciela. Jak? Gdzie? Kiedy? Dlaczego mnie coś takiego spotyka? Kurczę, grzybów mi się zachciało o 9.00 rano. Co za pech. Pocieszeniem była myśl o byku stojącym na drzewie. Bidak był na skraju wyczerpania, chociaż biegać to on potrafi . Potraktował mnie ostro po j……. .
Byk spacerowy i Ezoteryk Kosma. Łąki, po bokach las. Super, ale jak przeprowadzić taką masę mięśni przez centrum uzdrowiska. Ulica, chodnik, samochody, turyści, dzieci. To bycza bomba. Atrakcja niebywała, nie dla mnie. Maszerowałem i myślałem. Będzie spokojny. Czas płynął, płynął, a byk maszerował za mną skracając dystans. Przybliżał się spokojnie. Nie zerkałem do tyłu. Szedł jak duży doberman. Dopłynąłem z bykiem do pierwszej ulicy, domów. Cały czas zwijałem łańcuch czując bliskość tylnego wędrowcy.  Asfalt, po bokach domy. Nagle koło plecaka na plecach poczułem róg, spokojnie, tylko spokojnie. Nie wykonuj raptownych ruchów. Nagle. Miłe zaskoczenie. Wsunął mi pysk pod pachę, wtulił się. Nozdrze wystawały z przodu. Magia zaufania. 400-500 kilo zwierzaka było ufne. Nie będę tutaj opowiadał reakcji ludzi. Kamer, telefonów komórkowych z kamerą wtedy nie było. Szkoda, na bank miałbym na YouTube sporo entuzjastów. Potwierdzenie mojej opowieści. Dawne czasy inny rytm życia. 
Wędrując do domu spotkałem znajomą prowadzącą uzdrowiskową dziatwę. Atrakcja co nie miara. Zostałem zasypany pytaniami z bezpiecznej odległości. Ja na asfalcie, z wtulonym bykiem, dziatwa ucieka z chodnika na trawnik. Śmiech, radość i zdania………..pytania…..co ty , zwariowałeś, byka masz? Kupiłeś? Gdzie go trzymasz? Ale heca !!!!!!. Odpowiadałem, parkuję pod domem. Chodzimy na spacery do parku. Raz na jakiś czas zabieram go do lasu na grzyby. Ma dobry węch.
Opowieść grzybobycza dochodzi do mojego domu. Skręcam w dojście do budynku, za plecami słyszę głos sąsiada. Sąsiad grzybiarz, wypadł z domu naprzeciwko. Poleciało parę przeuroczo, sympatycznie pieprznych słów, ja p......ę. Mój duch niedzielnego grzybiarza stał się wielki. Sąsiad dopada mnie i ……….. na końcu po chwili powiedział. Ty jak na grzyby chodzisz to byki wyrywasz. Gdzie takie grzyby rosną. 
Skróćmy moją chełpliwość. Tego wieczoru była spora sąsiedzka ogrodowa impreza z bykiem. Nie wiem co sobie myślał, stał i uczestniczył. Sąsiedzcy dobrodzieje naznosili pokarmów dla byka, wody miał pod dostatkiem. Uroczysta wigilia. Jedno ale, wszyscy dzielili, ćwiartowali byka na porcje. Taka dola i realne życie. Przekora losu, w tamtych latach miałem pewne zbączenie. Byłem wegetarianinem.                                                                                  Przecież mnie byk nie potrzebny. Dokładnie nie ratowałem zwierzak dla własnej korzyści i postanowiłem sprawę doprowadzić do końca. Znaleźć właściciela. Wzbudziło to rozczarowanie, ale i rodzaj zaciekawienia. Sąsiedzkie wsparcie miałem. Niedziela dobiegła końca. 
Poranne poniedziałkowe zorze wzeszły i z nastaniem dnia wybrałem się na miejski posterunek policji z pewnym zapytaniem. Posterunkowy w stopniu sierżanta mnie przyjął, ale nie potrafił sprostać mojemu pytaniu. Pod nosem kręcił mu się dziwny uśmiech, połączony z niedowierzaniem. Kiepska sprawa. Nie załamując rąk z posterunku policji pomaszerowałem na poniedziałkowy jarmark. Wzbudziłem nie lada sensacje. Chodzi miastowy po targu i pyta każdego gospodarza, chłopa. Zadaję dziwne pytania. Durne. Jarmarkowa zgaduj zgadula. Zginął panu jakieś zwierzę, znalazłem zagubione w lesie?                                                                                                Odpowiedzi standardowe. Pies, kot i śmiech. Koza, kura i hi,hi,hi,hi.
 Jeden z gospodarzy z odległej wioski strzelił byk. Nie opisywałem mojego znaleźnego byka. Miał charakterystyczne cechy i apaszkę na lewym rogu. Elegant. Facet opisał detale jego ubarwienia i dodał że na lewym rogu ma chusteczkę. Fenomen, taki bój w lesie, tratowanie drzew, a apaszka wisiała dalej.                                                                                                Opowiedział historie o policyjnej akcji, kradzieży byka z pastwiska i co było zaskoczeniem     dla mnie zostałem nieufnie potraktowany. Czy ja przypadkiem nie współpracuję ze złodziejami. Jak chuderlak miastowy może byka przytargać do wanny.
Skracając koniec, właściciel przyjechał ciągnikiem z kilkoma workami ziemniaków, marchewki, pietruchy, kapusty, wyskokowym trunkiem i zabrał byka po paru głębszych z moimi sąsiadami. W ten dzień byłem kierowcą, ale bycza impreza trwała. Warzywa zostały równo podzielone pomiędzy sąsiadów i ogólna radość. Byk, co tu napisać. Niesamowita ufność do ludzi. Z oddali rozpoznał głos znajomego traktora. Wesoło zaczął mmmmuczeć. Nieprawdopodobne, ale prawdziwe.  Pięćset % potęgi zaufania, wiary w człowieka, oddania. UFFFFFFFFFF………… dziwny, okrutny jest ten świat. 
500 % czystego serca.                                                                                                           
                                                                            Ezoteryk Kosma  



   >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>